Tim Knol (NL)
Sweet Melodies is het eerste voorproefje van Tim Knols vierde album, dat begin 2018 verschijnt bij Excelsior Recordings. Cut the Wire is een liedjesplaat pur sang waarbij de spontaniteit van zijn garage/powerpop-groep The Miseries doorsijpelt. Tim nam de liedjes op in een periode van anderhalf jaar met vaste kompaan en producer Anne Soldaat.
In de zeven jaar na zijn doorbraak in 2010 heeft Tim Knol nogal wat ervaringen achter de boeg. Vroeg in zijn loopbaan werden veel jongensdromen al werkelijkheid: spelen op grote podia, ontmoetingen met grote helden en het kunnen leven van zijn muziek. Zelfs zelfs in dat prille stadium zette Tim een vraagteken achter dat hele rock ’n’ roll-gebeuren: Not real love, only one night stands. Is that what you call Rock ’n’ Roll?
In vele opzichten is Cut the Wire is een fraaie liedjesplaat, precies zoals we dat van Tim Knol gewend zijn. Elk van deze dertien songs is een mooi miniatuurtje an sich, met eigen vorm, ontstaansgeschiedenis en betekenis. Zonder druk van buitenaf kon Tim uitgebreid de tijd nemen om de plaat stapsgewijs uit te werken. “Ik heb Cut the Wire zelf opgenomen in mijn eigen studiootje. Ik wilde dit keer de tijd nemen. Het is een heerlijke vrijheid. Maar dat kan ook gevaarlijk zijn.”
Op Cut the Wire is Tims persoonlijke vingerafdruk veel “bewuster” op de liedjes aanwezig dan voorheen. In 2014 maakte hij een plaat met garagepop-kliek The Miseries, wat niet alleen “veel lol” opleverde; er ging ook een lampje branden bij Tim. Door het ongedwongen spelplezier en de onderlinge camaraderie met zijn bandmaatjes verdwenen bij hem veel creatieve remmingen. Hij vond met The Miseries eindelijk een acceptabel antwoord op die prangende vraag van zijn eerste hit Sam: Rock ’n’ roll betekent het omarmen van persoonlijke vrijheid, zonder belemmering van angst of vertwijfeling.
Hoewel de punk-energie van The Miseries op Cut The Wire niet acuut waarneembaar is, ging Tim wel met een soortgelijke niets-is-fout spontaniteit te werk. Zo leerde hij zichzelf heerlijk amateuristisch pedal steel spelen. Bepaalde arrangementen gaf hij met inventief knutselwerk een speels en eigenwijs karakter. “Lekker puzzelen met synthesizer of orgels, die partijtjes kon ik nu allemaal zelf inspelen omdat ik de tijd had.” Liedjes als het zonovergoten A Kid’s Heart voeden die gevoelens van verwondering en euforie. Anderzijds vormen de gouden melodieën van Tims hand een spannend contrast met vinnige levensobservaties, zoals op Echoes Of Laughter en Sweet Melodies. Op de laatstgenoemde, tevens de eerste single van Cut The Wire, zingt hij verlangend over “sunshine and hurricanes” en “soul remedy staring at aeroplanes”.
De levenslessen zijn er nu in overvloed bij Tim, vanuit zichzelf, maar ook vanuit gelijkgestemden uit alle uithoeken van de wereld. “Iemand als Kevn Kinney is mijn voorbeeld en de manier waarop hij zijn carrière invult. Hij is een troubadour. Net als Townes Van Zandt kan hij een verhaal vertellen met drie akkoorden waarvan je stijl achterover slaat. Hoe hij denkt over de muziekindustrie vormt mij ook. “Drivin N Cryin’ komt uit de jaren tachtig, dat had The Black Crowes kunnen zijn. Door een paar mislukte deals is dat niet gebeurd. Daar kun je eeuwig van balen, of je kunt heel blij zijn met wat je hebt gecreëerd en je eigen visie blijven volgen. En doen waar je je goed bij voelt.”
Tim Knol weet het: hij heeft zijn plek in de zon gehad. Hij tuurt nu de vlakte in met opgeheven hoofd. Zijn visie is haarscherp. Die sweet melodies van hem blijven immer uit de aarde schieten.
